ನನಗೆ ನಾನ್ ಯಾವನು?

ಯಾರು? ನಾನ್ಯಾರು? ನನಗೆ ನಾನ್ಯಾರು?
ಹಲವರಿಗೆ ಹಲವು ಬಗೆ ಕಾಣುವ ನಾನ್ಯಾರು?
ಅವರವರ ದೃಷ್ಟಿ, ಸೃಷ್ಟಿಗೆ ಸಿಕ್ಕವನು.
ನನಗೆ ನಾನ್ ಯಾವನು?

ಹೆತ್ತ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಮುದ್ದು ಕಂದನು.
ಬಿತ್ತಿ ಭೂತಾಯಿಯ ಉಳುವ ರೈತನು.
ಸತ್ತ ಮರುಕ್ಷಣದಿ ಕಸ ಸಮಾನನು!
ನನಗೆ ನಾನ್ ಯಾವನು?

ಇವಳ ಇನಿಯನು, ಅವನ ಗೆಳೆಯನು.

ಇಲ್ಲಿ ಮಾಲಿಕನು, ಅಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಮಿಕನು.

ಇಂದು ಶಿಷ್ಯನು, ಅಂದು  ಶಿಕ್ಷಕನು.

ನನಗೆ ನಾನ್ ಯಾವನು?

ಹಿರಿಯರಿಗೆ ಪ್ರಾಯದ ಹುಡುಗನು.
ಕಿರಿಯರಿಗೆ ಪ್ರಚಂಡ ಪ್ರತಾಪನು.
ಸಮವಯಸ್ಕರಿಗೆ ಪ್ರತಿಸ್ಪರ್ಧಿಯಾದೆನು.
ನನಗೆ ನಾನ್ ಯಾವನು?

ಪಂಚೇಂದ್ರಿಯ ಪ್ರಲೋಭ ಪ್ರಕ್ಶುಬ್ಧನೋ?
ಅನಂತ ಅಪರಿಮಿತ ಅಪ್ರಾಪ್ತನೋ?
ದ್ವಂದ್ವಾತೀತ ಧ್ಯಾನ ಧರ್ಮಜನೋ?
ನನಗೆ ನಾನ್ ಯಾವನು?

ಭೂ ಬ್ರಹ್ಮನೋ? ವ್ಯಾಕುಲ ವ್ಯಸನಿಯೋ?
ಬೆತ್ತಲ ಬೆಳಕೋ? ಕತ್ತಲ ಕರಿಛಾಯೆಯೋ?
ಸಾಧಕನೋ? ಭಾದಕನೋ? ಸಮಗ್ರನೋ?
ನನಗೆ ನಾನ್ ಯಾವನು?

ನಿರಾಕಾರ ನಿರಾಧಾರ ನಿಶಾಚರನೋ?
ನಿರ್ವಿವಾದ ಯಮ ಕಿಂಕರನೋ?
ಸ್ವಾರ್ಥ, ಧೂರ್ತ ಪರಮ ದುಷ್ಟನೋ?
ಸರ್ವ ಶಾಂತ ಮೌನ ಸಂತನೋ?
ನನಗೆ ನಾನ್ ಯಾವನು?
ನನಗೆ ನಾನ್ ಯಾವನು? 

Nothing left to give?

"If we don't change direction soon, we'll end up where we're going."

- Prof. Irwin Corey

      During my college days, I had a chat concerning 'the ethics of innovations' with a Professor. He opined, it is not a good thing to keep track of sustainability or consequential effects of an innovation while in the process of its incubation. The appropriate way to proceed with innovations and ideas is to look at the positive side of things rather than at the limitations they could possibly impose later. So an Engineer need not burden himself with the other consequences once his objective is achieved, it is an option left to his discretion. We had a healthy debate on his stand but I ended up failing to convince myself of what I actually thought about it. It still haunts me if its totally fine not to be burdened by the additional responsibility of its effects on nature? All innovations are not separate entities, but part of the gigantic system of nature. Then does the requirement of ensuring its compatibility with nature lie with the innovator? I fail to arrive at an answer to these questions.

      The reason I was reminded of this is a recent discussion I had with a friend of mine. He put forth the two arguments usually encountered in topics of man and his encroachments into nature. One school of thought is that man is damaging nature to irreparable extents. The other, nature has its unique ability to reinvent itself despite the pressure it is put through. Discussing on the topic, we both concurred it is most likely that nature reinvents itself but at the cost of humanity. When nature does reinvent itself to sustain its existence, what might be left of us are 'Humanoids' - "those who cease to live and start to exist."

       Before I could come out from the mood of the chat, I came across this dialogue from the film Apocalypto:

And a Man sat alone, drenched deep in sadness.
And all the animals drew near to him and said: "We do not like to see you so sad…Ask us for whatever you wish and you shall have it."

The Man said, "I want to have good sight."
         The vulture replied, "You shall have mine."

The Man said, "I want to be strong."
        The jaguar said, "You shall be strong like me."

The Man said, "I long to know the secrets of the earth."
        The serpent replied, "I will show them to you."

And so it went with all the animals.
And when the Man had all the gifts they could give, he left..

       Then the owl said to the other animals, "Now the Man knows much and is able to do many things. Suddenly I am afraid."
       The deer said, "The Man has all that he needs. Now his sadness will stop."

       But the owl replied, "No. I saw a hole in the Man deep like a hunger he will never fill. It is what makes him sad and what makes him want. He will go on taking and taking. Until one day the world will say: ‘I am no more and I have nothing left to give.’"

        I still don't have any concrete answer to those questions of mine. But I pray I shall not have to wait for my answers till nature has nothing left to give.

Do I stare into it?

Picture credit: William Eugene Smith 
Man in picture: Charlie Chaplin

In everyone, there is a bit of everyone.
I wonder if we are all images
Of the same entity to whom,
We owe our existence.
Am I the actual object existing,
You and he merely images?
Why then do I adore him
And envy you?
It could also be the other way round.
I maybe the image, the reflection
Of whom I criticize, appreciate
Or mock at?
This world, the one within the mirror?
Or do I stare into it?

ಮರಳಿ ಬರುವೆಯಾ ಗೆಳತಿ?

" मेहरबान हो के बुला लो मुझे, चाहो जिस वक़्त

मैं गया वक़्त नहीं हूँ कि फिर आ भी ना सकूँ "
- ग़ालिब 

(ದಯೆ ತೋರಿ ಕರೆದುಕೊ ನನ್ನನ್ನು, ನೀ ಬಯಸಿದ ವೇಳೆ

ನಾನು ಉರುಳಿ ಹೋದ ಸಮಯವಲ್ಲ ಹಿಂದಿರುಗಿ ಬಾರದಿರಲು.)

ಯಾರವಳು? ಯಾರವಳು?

ಎಂದು ಆಡಿಕೊಳ್ವರು ತುಂಟ ಗೆಳಯರು.

ಯಾರವಳು? ಯಾರವಳು?

ಎಂದು ಬೈದು ತೀಡ್ವರು ತಿಳಿದ ಹಿರಿಯರು.

ಹೇಗೆ ಹೇಳಲಿ ಇವರೆಲ್ಲರಿಗೂ ನಾನಿಂದು -

ಅವಳೇ ಇವಳು, ಇವಳೇ ಅವಳು ಎಂದು.

ಚೆಲುವೆಯಾಕೆ ಎಂದರೆ, ಹೆಸರ ಕೇಳ್ವರೇನೆಂದು?

ತಿಳಿಯರು ಚಿನ್ನ, ರನ್ನ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದೆ ನಾ ನಿನ್ನ ಎಂದು.

ನಮ್ಮ ಮೈತ್ರಿಯ ಸೊಬಗು ಹೆಸರೊಳಿರುವುದೇನು?

ಸೀತಾ, ಗೀತಾ, ಸುಮಿತ್ರೆ, ಶಾರದೆ ಎನ್ನಲಿ ,

ಮೇರಿ, ಜುಲಿಯೇಟ್, ಸೋಫಿಯ, ಸಲ್ಮಾ ಎನ್ನಲಿ,

ನೀನು ನಾಮ ವಿಶೇಷಣಾತೀತವಲ್ಲವೇನು?

ಕಾಡು ಮೇಡಲ್ಲಿ ಗಡ್ಡೆ ಗೆಣಸು ಆಯುವ ಕಸಬುದಾರ ನಾನು,

ವಸಂತದಲ್ಲಿ ಅರಳಿ ನಗೆ ಬೀರುವ ವನಸುಮದಂತೆ ನೀನು.

ಮಲೆ ಮಾರುತಗಳೇರಿ ಮಾಂಸ ಬಗೆಯುವ ಬೇಡ ನಾನು,

ಸುಮದ ಸುಗಂಧ ಗ್ರಹಿಸಲಾರದೆ ಕಾಲ್ಗಸವಾಗಿಸಿದೆ ನಿನ್ನನ್ನು.

ಮುದುಡಿ ಬಾಡಿದ ನಂತರ ಪುಷ್ಪವ ಬೇಡಿ ಬಯಸಿದರೇನು?

ಮರಳಿ ಅರಳಿ ಆ ನಗೆಯ ಅದು ಬೀರ ಬಲ್ಲದೇನು?

ಕ್ಷಮೆ ಕೋರಿ, ನಿನ್ನ ಓಲೈಸಿ ಮತ್ತೆ ಆಗುತ್ತಿದ್ದೆ ನಾ ಪರವಶ -

ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಘೋರ ಶಿಕ್ಷೆ ಹೇರಿ ನನಗೆ, ನೀನಾದೆ ವಿಧಿವಶ.

ಕ್ಷುಬ್ಧ ಮೌನದಿ ಕ್ಷಿತಿಜದಾಚೆಗೆ ಹರಿಯುತಿರುವ ನನ್ನ ಕಣ್ಣೋಟ,

ಅಸಾಧ್ಯವೆಂದು ತಿಳಿದೂ ನಿನ್ನ ಬರುವಿಕೆ ಕಾಯಿಸುವ ವಿಧಿಯಾಟ.

ಭೂವ್ಯೋಮ, ಅನಂತ ಮಜಲುಗಳ ಮಾರ್ಜಾಲಗಳನು ದಾಟಿ,

ಮತ್ತೆ ನನ್ನೆಡೆಗೆ ಮಸುಕು ಮೌನದಿ ಮರಳಿ ಬರುವೆಯಾ ಗೆಳತಿ?